ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΣΥΝΤΑΞΗ ΠΟΤΕ

Στα εξήντα πέντε της η Δαγκάνα έχει αρχίσει να ρίχνει ρυθμούς. Ζει ήσυχα σε ένα μικρό διαμέρισμα με μόνη συντροφιά την ηλικιωμένη σκυλίτσα της, που κάποτε έσωσε η ίδια από τον δρόμο και τη φωνάζει Ψοφίμι. Αυτό που περιμένει κανείς από ανθρώπους της ηλικίας της είναι να συνταξιοδοτηθούν και να ζήσουν ήσυχα το υπόλοιπο της ζωής τους. Η Δαγκάνα όμως δεν είναι σαν όλους τους άλλους. Είναι μία φόνισσα. Τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες έχει βγάλει από τη μέση προδότες, επιχειρηματικούς εχθρούς, άπιστους συζύγους, όλους με ανελέητη αποτελεσματικότητα. Όσο λιγότερα γνωρίζει για τους στόχους της τόσο το καλύτερο. Τώρα όμως ένας τραυματισμός την οδηγεί σε μία απροσδόκητη σύνδεση με έναν γιατρό και την οικογένειά του. Αλλά τα συναισθήματα για μία επαγγελματία δολοφόνο είναι επικίνδυνη συνθήκη. Όταν ο κόσμος της αναταράσσεται, η Δαγκάνα καταλαβαίνει ότι αυτό το κεφάλαιο της καριέρας της μπορεί να αποτελεί κάλλιστα το δικό της αιματηρό τέλος. Η γεμάτη δράση ιστορία μίας εξηνταπεντάχρονης δολοφόνου που αντιμετωπίζει μία απρόσμενη απειλή στη δύση της καριέρας της. Ένα διεθνές best seller από μία βραβευμένη συγγραφέα από τη Νότια Κoρέα. Το «Οι δολοφόνοι δεν παίρνουν σύνταξη ποτέ» είναι ένα μυθιστόρημα γεμάτο έξαψη. Βρέθηκα να πιάνω τον κόρφο μου καθώς γυρνούσα τις σελίδες: από φόβο, από πόνο και από το συντριπτικό σαν αγχόνη χιούμορ. Έχει να κάνει με εκδίκηση και τιμωρία, με τα γηρατειά και τον θάνατο και τα καθημερινά δεινά μίας γραφειοκρατικής δουλειάς – ακόμα κι αν αυτή είναι η δολοφονία κατά παραγγελία. Η Δαγκάνα, η εξηνταπεντάχρονη δολοφόνος κεντρική ηρωίδα, αψηφά τις προσδοκίες τής ηλικίας της: είναι σκληρή, υπολογιστική και σχεδόν τόσο τρυφερή όσο και η αγαπημένη της σκυλίτσα, το Ψοφίμι, που κλέβει την παράσταση. Gabriella Burnham, συγγραφέας του It Is Wood, It Is Stoneψ Το πρώτο μυθιστόρημα της Gu που μεταφράζεται στα αγγλικά ασχολείται με το πώς αντιμετωπίζει η κοινωνία τα γηρατειά. New York Times Book Review – Editor’s choice Σκοτεινά αστείο, αυτό το νοτιοκορεάτικο μυθι